Tranzicija iz socijalizma u kapitalizam pokazala se kao mnogo komplikovanija i sporija nego što je većina kreatora, a pogotovu učesnika, očekivala. To se prevashodno odnosi na bivše jugoslovenske republike, koje su baštinile meki tržišni socijalizam i socijalističko samoupravljanje i sa visine gledale na istočne komunističke susede. Kod nas je vladalo uverenje da smo na korak do brzog transformisanja društva, države i privrede prema obrascu koji nudi zapadna demokratija.
Posle četvrt veka sprovođenja različitih tranzicionih procedura i privatizacionih modela, rezultati su daleko od očekivanih i željenih. Stoga se reč restrukturiranje često pominje kao putokaz ka uspešnom okončanju tranzicije. Pri tome se često zanemaruje da nije moguće primeniti obrasce iz brojnih reformi socijalizma koje su trajale pola veka, a čiji je osnovni moto „što se sistem više menja, ključni odnosi (vlast Partije) ostaju isti”. Oktroisane reforme socijalizma koje su bezuspešno sprovođene do samog kraha privrede, države i društva nastavljene su i u periodu tranzicije. Dramatična dominacija politike nad ekonomijom, dominacija personalnog nad institucionalnim, pozicionirala je pripadnike bivše komunističke nomenklature kao nosioce ekonomske moći u većini bivših komunističkih država. Dominacija vladajućih partija nad njima podređenim državnim institucijama u velikoj meri usmerava raspodelu i bitno utiče na alokaciju ukupnog dohotka.