Građani Srbije žive u nedovršenoj državi, s brojnim otvorenim političkim, socijalnim i ekonomskim pitanjima, počevši od teritorijalnog integriteta zemlje i društveno prihvatljivog vrednosnog sistema pa do višedecenijske privredne matrice nesposobne da finansira održivi rast i razvoj.
U čitavom periodu nakon završetka Drugog svetskog rata partijska država je dominantna, a konačan ishod je neprekidno kumuliranje sistemskog deficita (sintetički izraz za sve poremećaje gomilane tokom komunizma) i korišćenje različitih mehanizama da se taj deficit pokrije ili pak pomeri u budućnost, na teret generacija koje još nisu rođene. Rezultanta takve paradigme je postojanje neravnoteže (sistemskog deficita) u svim ključnim sektorima privrede i društva: između proizvodnje i potrošnje, domaće akumulacije i nivoa potrebnih investicija, uvoza i izvoza, osnovnih i obrtnih fondova u preduzećima, zaposlenih i nezaposlenih, zaposlenih u privredi i onih u državnoj administraciji, zaposlenih i penzionera, rođenih i umrlih, centra i periferije itd. Očigledno je, dakle, da je matrica funkcionisanja komunizma do današnjeg dana ostala nepromenjena i da se, posledično, i dalje suočavamo sa istim problemima sa kojima su se suočavale sve privrede čiji se model akumulacije zasnivao na državnoj i kolektivnoj svojini. Trošimo više nego što proizvodimo, dok se deficit pokriva prodajom imovine stvorene u periodu socijalizma i zaduživanjem u inostranstvu.