U privrednom smislu, od završetka Prvog svetskog rata Sjedinjene Američke Države (SAD) postaju ekonomska i finansijska sila broj jedan u svetu. Tome su doprinela dva uporedna procesa. Sa jedne strane su ekonomije zapadnih sila kao što su Velika Britanija, Francuska i Nemačka znatno oslabile usled ratnih razaranja, dok je sa druge strane došlo do značajnih inovacija u američkoj industrijskoj proizvodnji. Drugi svetski rat je, opet, zapadnoj Evropi doneo nezapamćena razaranja, dok su američka preduzeća proširivala svoje kapacitete i nesmetano proizvodila. Posebno je povoljno na američku proizvodnju uticala činjenica da je postojalo jako unutrašnje tržište.
U međunarodnim monetarnim odnosima je, na osnovu dogovora postignutog u američkom planinskom centru Breton Vuds (Bretton Woods) 1944, važio zlatno-dolarski standard. Taj standard je imao sva obeležja zlatno-deviznog standarda: monetarne rezerve se sastoje od zlata i deviza; postoji ograničena konvertibilnost deviza u zlato ili drugu nacionalnu valutu; devizni kursevi su fiksirani, pri čemu smeju da osciliraju 1% od deviznog pariteta. Ipak, pravilnije je reći zlatno-dolarski standard jer je dosta dugo samo dolar bio konvertibilan u zlato i imao funkciju rezervne valute. Cena fine unce zlata bila je nepromenjena od 1934. i iznosila je 35 $.