Svako istorijsko poređenje SAD i Srbije izgleda nesuvislo i besmisleno. Međutim, dve zemlje su u 19. i početkom 20. veka imale jednu zajedničku odliku – obe su bile izrazita imigrantska područja. SAD su privlačile doseljenike iz celog sveta, a Srbija sa Balkana i iz centralne Evrope.
Tokom Prvog srpskog ustanka u Srbiju su se, voljno i nevoljno, slivale reke doseljenika iz okolnih provincija Osmanskog carstva, bez kojih se ustanak ne bi održao onoliko koliko jeste. Knez Miloš Obrenović je imao osmišljenu populacionu i imigracionu politiku. Stimulativnim merama je podsticao imigraciju u Srbiju, poklanjajući naseljenicima zemlju za obradu, koje je bilo dosta, i dodeljujući im različite poreske olakšice. Srbija njegovog vremena, u kojoj su seljaci bili vlasnici zemlje koju su obrađivali, predstavljala je ideal za masu ruralnog stanovništva Osmanskog i Austrijskog carstva, još uvek opterećenog različitim feudalnim obavezama. Sa druge strane, obećavajuće karijere u državnoj službi privlačile su obrazovanije Srbe iz Austrije. Vladimir Jakšić, načelnik Statističkog odeljenja Ministarstva finansija, primetio je još 1869. da se stanovništvo Srbije od 1833. do 1840. umnožavalo po istoj stopi kao i stanovništvo SAD.