Pisac Slobodan Selenić, kroz akademske cvikere jednog svog junaka, uočava razlike između starog Zagreba i starog Beograda. U njegovom romanu Očevi i oci nižu se redovi koji predstavljaju svojevrsni panegirik Zagrebu kao „društveno staloženijem gradu, u kome je pređe nemačko jezgro prenelo svoju socijalnu morfologiju na novopridošlo hrvatsko stanovništvo, gradu izgrađenom sistematskim nastojanjem jedne sredine, a ne prema poluturskom nahođenju nepismenih građevinskih preduzimača”.
A kad su se prilike napokon promenile,ta loža nepismenih slobodnih dunđera (koja, nema sumnje, beše beogradska) počela je polako da odstupa i ustupa mesto zvučnim prezimenima: Brašovan, Krasnov, Zloković, Dubovi... Tokom dvadesetih i tridesetih godina prošlog veka, u sudaru starog i novog, začeta je robusna lepota današnjeg balkanskog Berlina.
Koliko (u tadašnjem) juče, državna granica s beogradskog priobalja pomerila se do Jadranskog mora i obronaka Alpa. Prestonica novouspostavljene Kraljevine SHS silno se zahuktala
i započela svoj prodor u modernost.