Vlasništvo nad zemljom i struktura zemljoposeda u agrarnoj dražavi, kakva je bila Srbija u 19. veku, predstavljali su pitanja od prvorazrednog značaja. U Srbiji su seljaci bili vlasnici zemlje koju su obrađivali, i to prevashodno malih parcela. Takvo stanje bilo je posledica osmanskog nasleđa i politike srpskih vlada u 19. i početkom 20. veka.
Zemlja je u Osmanskom carstvu samo u izutenim slučajevima mogla biti nečija privatna svojina; po pravilu, pripadala je državi, tj. sultanu. U klasičnom osmanskom sistemu, sultan je davao konjanicima – spahijama na uživanje prihod sa određenih zemljišnih parcela, a oni su zauzvrat obavljali vojnu službu. Zemlju su obrađivali seljaci koji su na njoj živeli, dajući spahiji deseti deo uroda. Pored obaveze prema spahiji, seljaci su morali da namiruju i obaveze prema državi. Takvo stanje zatekla je Srpska revolucija.