Rođena u revoluciji početkom 19. veka, Kneževina Srbija oskudevala je u ljudstvu gotovo svih zanimanja, izuzev poljoprivrednog. Budući da je za izgradnju države i njenih institucija bilo potrebno činovništvo, vlade u Srbiji su od sticanja autonomije tridesetih godina 19. veka do kraja Prvog svetskog rata veliku pažnju poklanjale školovanju darovitih pitomaca na evropskim univerzitetima, koji su potom dobijali različite državne službe. Na taj način planski je stvarana intelektualna elita.
Premda su tokom 19. veka u Srbiji osnivane i trgovačke i zanatlijske škole, državno ulaganje u formiranje srednje građanske klase bilo je u drugom planu. Statistički podaci iz druge polovine 19.
veka svedoče o slaboj raslojenosti srpskog društva. Stanovništvo, i to 90 odsto, 1866. godine živelo je od poljoprivrede, a 1900. gotovo 85 odsto. Prema tome, na jednoj strani nalazio se široki seljački sloj, a na drugoj vrlo uski sloj ostalog stanovništva, uključujući kompletan državni aparat, koji je živeo od svih ostalih delatnosti zastupljenih u zemlji. U smislu planiranja srednje građanske klase u Srbiji, zanimljiv je jedan „Proekto zavedeniju rukodelija”, podnet 1841. Državnom savetu, tada najvažnijoj ustanovi vlasti u zemlji. Projekat su sastavili bečki trgovci Simeon Šićar i Teodor Gereski.