Radna obaveza podložnog stanovništva prema pripadnicima viših staleža i države postoji u istoriji od najranijih vremena. Besplatan rad van mesta stanovanja nazivao se u Srbiji i u susednim oblastima koje su bile pod osmanskom vlašću kulukom; ranije, domaće nazive te obaveze, izbrisali su iz narodnog pamćenja vekovi provedeni u turskom ropstvu. Oslobođenje od Osmanlija nije značilo i oslobođenje od kuluka. Besplatan rad u korist države opstajao je i u autonomoj i nezavisnoj Srbiji čitav vek.
Za vreme Prvog i Drugog srpskog ustanka mnoge državne potrebe podimirivane su kulukom, što je u ratnim okolnostima bilo razumljivo. Stanovništvo je, međutim, u to doba, osim za opštu korist, moralo da kuluči i za istaknute starešine i uglednike. Ta praksa održala se i tokom najvećeg dela prve vladavine kneza Miloša Obrenovića (1815–1839). Kuluk za privatne potrebe srpskih činovnika, obaveza koju je narod doživljavao kao tlačenje – zulum, izričito je zabranjen Sretenjskim ustavom, koji je usvojen 1835, ali vrlo brzo i ukinut. Takozvanim Turskim ustavom, donetim 1838, propisano je, uz izvesne ograde, da se kuluk u Srbiji ukida. Ta odredba je tada, a i kasnije, tumačena restriktivno, kao kuluk u korist pojedinca, vladara ili zvaničnika, ali ne i države.